Opis
Tytuł: Przestrzeń i czas w filozofii transcendentalnej Kanta
Autor: Ryszard Liberkowski
Wydawnictwo: Wydawnictwo Naukowe UAM
Rok wydania: 1994
Wydanie: I
Okładka: miękka
Ilustracje: -
Liczba stron: 214
Stan: bardzo dobry - , drobne przetarcia krawędzi oprawy, pożółkłe strony
Filozofia transcendentalna, filozofia w nauce; obecność i oddziaływanie tradycji filozoficznej w dyscyplinach nauki, zwłaszcza nauk szczegółowych (fizyka, matematyka, kosmologia, biologia), czemu poświęcony był cykl wykładów w latach 90- tych, pt. „Obecność transcendentalizmu”, wpływ myśli transcendentalnej, rozumianej jako filozofia jedności świata (Wszechświata) na formułowanie teorii naukowych, implikacje transcendentalizmu i interpretacja zdobyczy nauki pod kątem myśli transcendentalnej od starożytnych myślicieli (myślących transcendentalnie) poczynając, poprzez „przewrót kopernikański” Immanuela Kanta, po fenomenologię (cykl wykładów w latach 80-tych, pt. „Jak zbudować system filozoficzny”.
Transcendentalną refleksję, acz oczywiście nieświadomie, zainicjował Parmenides. Odkrył istnienie intuicji poznawczej pod postacią widzenia Jedni, czyli dalekiego tła wszelkiej syntezy, analizy i ogólnie mówiąc, każdego myślenia. Bez intuicji jedności umysłu bylibyśmy żyli od przypadku, do przypadku. Bez intuicji jedności własnego organizmu, bylibyśmy nieskoordynowani, a bez intuicji jedności świata (wszechświata), byśmy nie poznawali, a jedynie rozpoznawali. Intuicyjna Jednia jest zatem czymś, co towarzyszy każdemu człowiekowi a staje się wręcz widoczna jako wynik kontemplacji, którą Arystoteles nazwał „myśleniem boskim”, czyli „myśleniem własnych myśli”.
Dostrzeżenie istnienia intuicji poznawczej stało się dla Kanta powodem poszukiwań jej treści i płynących stąd wniosków. Bardzo często uchodzi uwagi czytających „Krytykę czystego rozumu” to, że intuicja owa odpowiada za konstytuowanie przedmiotów poznania, poczynając od pierwszych warunków a priori zmysłowej percepcji (czas i przestrzeń), poprzez kategorie, po transcendentalne idee (jakby ostateczne wytyczne poznania „idealnego”). Intuicję tą nazwał filozof Anschauung, co odpowiada łacińskiemu terminowi intuitus, używanemu w jego rozprawie De mundi sensibilis atque intelligibilis…. (1770). Polski tłumacz dzieła „Krytyka…”, Roman Ingarden, uznał że słowo „intuicja” jest wieloznaczne, „zwłaszcza od czasu Bergsona” i użył terminu „naoczność” („bezpośrednie wyobrażenie”). (przypis 2, „Estetyka transcendentalna”) Z kontekstu „Krytyki” wynika jednak, iż Anschauung jest raczej miejscem (otwartym obszarem) i źródłem wyobrażeń oraz myślenia dyskursywnego, danymi istocie myślącej niejako genetycznie.
Do każdego zamówienia w gratisie dołączamy naszą firmową zakładkę.
Serdecznie zapraszamy na zakupy!
